Nie wiem skąd to się wzięło, ale od dzieciństwa mam sentyment do Szwecji. Tak naprawdę to wszystko co szwedzkie mi się podoba, tak jakoś podskórnie, często w sposób nie do końca dający się uzasadnić. Po prostu jak coś mi się bardzo podoba, to zwykle jest szwedzkie lub przynajmniej skandynawskie - tak mam od bardzo wczesnej młodości. Dotyczy to wielu dziedzin życia począwszy od designu, przez motoryzację, a na sztuce kończąc. I nie żebym tropiła szwedzkość - to ona mnie "dopada" i łapie za serce.
No i wreszcie pierwszy raz tam byłam. Wróciłam właściwie tylko dlatego, że czekały na mnie w domu nowe meble kuchenne do zamontowania (to oczywiście żart, który moje dzieci niemal kupiły). Wszystko było wspaniałe. Moja sąsiadka - osoba światowa, życie znająca - powiedziała mi po powrocie, że to tylko zauroczenie, że klimat tam srogi (latem to wszędzie pięknie), że państwo opiekuńcze i wolności znacznie mniej, że podatki, że ..... Wiem, ale i tak kocham.
Spotkałam tam ludzi przyjaznych, których twarze były spokojne. Starsi Szwedzi są piękni. Smukli, wysportowani, siwi, uśmiechnięci. Pięknie było patrzeć na pary po sześćdziesiątce, w jasnych sportowych ubraniach, dziarskim krokiem spacerujące. Właściwie to oni, poza architekturą, zrobili na mnie największe wrażenie. Ich spokój, który określiłabym jako brak niepokoju w oczach. Zrozumiałam to dzień po powrocie, kiedy w sobotnie przedpołudnie poszłam na pobliski targ. Oczy starszych ludzi w Polsce wyglądają zupełnie inaczej...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz